Van een glijbaan afgaan is leuk!
Toch?
Tenzij je een glijbaan hebt waarbij je aan het einde elke keer met je billen hard op de grond stuitert, auw!
En dan probeer je een andere, en dan stuiter je weer, auw, auw!
En zo door.
Ik gebruik hier een glijbaan als metafoor van HOE je telkens op dezelfde manier door situaties heen gaat en wéér hard met je billen op de grond stuiterend eindigt.
(Je kan ook lekker van een glijbaan afgaan, vooral blijven doen! Dan is deze uitleg niet voor jou.)
In mijn massagetherapie neem ik jou mee naar het punt dat jij weet WAAROM je telkens die glijbaan opgaat. Op het moment dat je dat ziet, dat voelt, dat met je hele wezen weet, eindig je niet meer pijnlijk met je billen op de grond.
Stel je voor, je ziet een glijbaan, je loopt er naartoe en je pakt de leuningen van het trappetje vast om naar boven te lopen.
Je staat boven op het platform, je kijkt naar beneden. Met je professionele glijbaan-kennners-blik inspecteer je alvast de kwaliteit van de baan.
Misschien vind je het een beetje eng, maar je laat jezelf niet kennen! Je gaat niet voor het oog van anderen nu terug de trap af! (en het lijkt ook wel alsof die trappen gemaakt zijn om alleen maar op naar BOVEN te kunnen klimmen!).
Je vertelt jezelf dat je dit kan, en moet, en gaat doen!
Dus je gaat zitten.
En je zet af.
Het glijden gaat verder automatisch.
En dan … stuiterdestuiter, de harde landing op de grond?
WAT?HOE? HUH? (en auw natuurlijk).
Wat is er gebeurd?
Je bent voor de zoveelste keer van een glijbaan afgegaan zonder dat je een paar dingen hebt gedaan.
Bijvoorbeeld je afvragen of je wel van deze glijbaan af WILDE gaan?
Of; was deze glijbaan eigenlijk niet te hoog voor je?
Of; had je niet beter kunnen gaan schommelen, want als je goed kijkt staat die ernaast.
Automatisch liep je naar de glijbaan en klom je naar boven; het spannend zijn; Wil ik dit wel? Kan ik deze wel? Al die dingen praat je in je hoofd naar beneden. SSSSSSSSSSSSSSST ik ga van de glijbaan af!
En daar zit je dan onderaan de glijbaan.
Hoogstwaarschijnlijk boos in je hoofd tegen jezelf pratend.
Want NU zie je wel dat deze glijbaan te hoog was, NU voel je wel dat je eigenlijk tegen jezelf had gezegd dat je deze glijbaan nu niet moest doen.
Dus dat is dubbel zuur, zere billen en een zeer hart.
Wat is nu de truc om te zorgen dat dit niet nog een keer gebeurd? Er is geen truc, je moet iets afleren en iets nieuws aanleren.
En , zucht, dat klinkt vermoeiender dan het is. Lees even verder.
Het zijn stapjes.
Je leeft voor een groot gedeelte op de automatische piloot, stel je voor dat over elk ding wat je doet na zou moeten denken!
Dat kan niet, dus die automatische piloot heeft écht nut.
Maar… soms is het wel handig om te WETEN wanneer je automatische piloot aangaat.
En of het nog wel de juiste automatische piloot is, je groeit , toch?
Je zere billen vertellen je dat je dat punt gemist hebt.
Maakt niet uit, je krijgt kansen genoeg om het te leren.
Bijvoorbeeld door te merken wanneer je jezelf in je hoofd aan het overtuigen bent!
Dat is een heel mooi moment, je bent (misschien wel een beetje hardop) tegen jezelf aan het praten.
"Ik kan dit wel!" "Ze moeten niet denken dat.." "Wat dénkt hij wel niet!" "Ik heb gelijk!"
Je voelt je helemaal boos worden, of verdrietig, of nijdig, of alleen..
DAT moment
Dat is het punt dat je op het platform bent en net bent gaat zitten. En je even merkt dat je dit niet ech wilt....
Teruglopen is echt supermoeilijk, die trap is daar echt niet voor gemaakt (het kan wel trouwens).
Als je dan toch naar beneden gaat, dan kan je er ook voor kiezen om dat ANDERS te doen.
Jezelf tegenhouden zodat je niet zo snel gaat.
Naar beneden roepen dat je het echt super eng vindt.
Vragen of iemand je opvangt.
Als je dat moment weet te pakken, dan kan je verder gaan oefenen.
Wanneer klim je die trap op?
Je kan maar één kant op, en dat voelt niet fijn. Het is niet echt makkelijk, en je voelt dat je lijf je begint te waarschuwen. Je buik? Je adem?
Je merkt dat je BEGINT met jezelf te overtuigen.
Dit is het punt waarop je jezelf hoogstwaarschijnlijk afvraagt WAAROM je dit doet.
Vandaar die ontplofte discussie in je hoofd zo meteen, je hersenen hebben wel een antwoord of twintig paraat.
Hier kan je nog wat makkelijker terug, het is heel raar, maar het kan wel!
Zeg bijvoorbeeld; “ik heb me bedacht “ of "Ik wil nu geen ruzie".
Tegen jezelf of tegen de ander, dat maakt niet uit.
Als je DAT kan, is het een klein stapje naar het moment dat je de glijbaan ZIET.
Dat je ziet dat je er automatisch ernaar toe loopt om gedachteloos de leuningen te pakken om je voet op de eerste trede te zetten.
In DAT moment merk je dat je gevoel begint op te spelen.
Je weet-voelt dat als je doorgaat er ruzie van kan komen, verdriet, boosheid. DAT is het moment!
Dat moment is moeilijk te herkennen, probeer het terug te halen.
Je nam, in een milliseconde, het besluit om puntje puntje puntje… Maar .. was dit handig? De juiste beslissing?
Vanaf dat moment kan je iets ANDERS gaan doen:
Stel je jezelf de vragen; WIL ik dit? KAN ik dit? Is dit oké nu? In plaats van; ik zal je krijgen, IK heb gelijk, ik ga het laten ZIEN!
En dan is het , al is het maar dat je één vraag met NEE beantwoordt, tijd om los te laten en je te gaan bedenken wat je dan gaat doen.
HOE je het gaat doen, en waar JIJ je oké bij voelt.
In mijn massagetherapie neem ik je mee naar het begin van de glijbaan.
Zodra jij voelt WANNEER en WAAROM jij zo op de automatische piloot reageert of handelt krijg je er controle over.
OOIT heb je dat zo gedaan en dat had succes! Dus herhaal je het. Maar de reden waarom je het nu doet past niet meer.
En dat gaat schuren, daar wordt je niet vrolijk van.
Bij tieners en jongeren is het patroon nog niet zo diep ingesleten, maar de power waarmee het beginbesluit is genomen is enorm groot; DIT gaat mij NOOIT meer gebeuren!! Herken je het?
Bij volwassenen is het vaak een afsplitsing van een afsplitsing van.. dat besluit dat je als tiener of jongere hebt genomen.
De power is minder maar het patroon is dieper ingesleten.
Mocht je je zoon of dochter hierin herkennen of willen helpen, neem dan gerust contact op!
En dat kan ook prima als je jezelf hierin herkent.